Daphne Du Maurier’in aynı isimli romanından çevrilen Netflix yapımı Rebecca (2020), aslen usta yönetmen Alfred Hitchcock’un 1940 yapımı uyarlamasıyla biliniyor. Hitchcock’un ilk Amerikan yapımı filmi olan Rebecca’nın yeniden uyarlanması ise her sevilen klasiğin tekrardan izleyici karşısına çıkmasında olduğu gibi riskli bir seçim.
Yeniden çevrimin yönetmenliğini üstlenen Ben Wheatley, aynı Hitchcock gibi İngiliz. Kara komedi, korku, suç gibi farklı türlerde ama sert filmlere imza atan Wheatley’in kendi tarzından ziyade eli yüzü düzgün bir uyarlamaya imza attığını ifade edebiliriz. Filmdeki kabus sahnesi “acaba Wheatley kendi tarzını ortaya koyacak mı” sorusunu akıllara getirse de sonrasında devamı gelmedi. Gerilimin yanı sıra korku unsurlarının eklenmesinin gayet müsait olduğu senaryoya ilaveler yapılsaydı belki kendine has bir Rebecca ortaya konulabilirdi.
Kimsesiz genç bir kadının, eşini kaybetmiş bir adamla evlenip malikaneye yerleşmesini anlatan yapım, romantizmle başlayıp gizemli bir gotik gerilime doğru evrildikten sonra suç / mahkeme temasıyla bitiyor. Türden türe geçişlerin olduğu Rebecca’nın, orijinal filmle aynı dramatik kurguya ve benzer keskin taraflara odaklandığı aşikâr. 1940 yapımı uyarlamayı izlediyseniz hikayenin merak uyandıran unsurlarını da bildiğinizden keyif alma derecesi doğal olarak düşüyor.
Hitchcock’u bir kenara bırakıp 2020 yapımı Rebecca’ya odaklanırsak; yeni kıvılcımlanan bir aşkla filme girizgâh yapıyoruz. Zengin ama yalnızlık ve melankoliden muzdarip olan Maxim de Winter, yeni Bayan de Winter ile evlendikten sonra onu, hayatının geçtiği Manderley’e götürür. Öncelikle aralarındaki sınıf farkından dolayı malikaneye uyum sağlamakta zorlanan Bayan de Winter, eski Bayan de Winter’ın yani Rebecca’nın izlerini takip ettikçe mutlu günlerini fersah fersah geride bıraktığının farkına varacaktır. Evin her bir köşesine, her bir eşyasına işlenen R harfi halen evin hanımının Rebecca olduğunu hissettirmektedir. Böylece her an kapıyı aralayıp içeri girecekmiş gibi bir duyguya kapılmamız sağlanır. Fakat işin ilginç tarafı evde onun bir portresini görmek bile mümkün olmaz. O adeta bir efsanedir, hayatınızda gördüğünüz en güzel yaratıktır, güçlü, korkusuz, zeki ve beceriklidir. Tabii ki bir faninin onunla yarışması mümkün değildir. Artık Bayan de Winter olması, onu bir Rebecca yapmayacaktır. Çünkü o, Rebecca’nın tam tersi bir mizaca sahiptir. İsmiyle hitap edilen Rebecca’nın aksine filmde ona bir isim bile verilmez. Ancak evlendikten sonra Bayan de Winter adıyla hitap edilebilir. Çünkü o Rebecca gibi özgürlüğüne düşkün olmak yerine bir yere ait olmak istemektedir. Güç yerine şefkat, tutku yerine masumiyet vaat eder.
Herkesi ortak paydada birleştiren Rebecca’ya çocukluğundan ölümüne kadar yardımcılık yapan Bayan Danvers ise filmin en sivri karakteridir. Adeta Rebecca’ya tapar ve onun ölümünü kabullenemez. Hitchcock’un filminde olduğu gibi bir ruha benzemez. 1940 versiyonunda Bayan Danvers, bir anda sahnenin ortasında biten rahatsız edici bir karakter olarak görünür. Onu yürürken görmeyiz adeta ruh gibi süzülür. Judith Anderson ve Kristin Scott Thomas performansları da bu açıdan farklılık gösterir. İki versiyon arasındaki en temel farkı şahsen Rebecca’nın odasındaki sahne belli eder. Bayan Danvers, Bayan de Winter’ı makyaj masasına oturtur. Rebecca’nın saçlarını her gün taradığını söyler ve Bayan de Winter’ın saçlarını tarar. Ama 1940 versiyonunda tararmış gibi yapar ve Rebecca’nın fırçasını ona değdirmek istemez. 2020’de ise Rebecca’nın intikamını almak istercesine yeni Bayan de Winter’ın saçlarını acıtarak tarar. Bayan Danvers’ı son gördüğümüzde sahnede de iki versiyon arasında bariz bir fark vardır. Birinde malikanenin içinde görürüz, diğerinde ise Rebecca’nın öldüğü deniz kenarında… 1940’daki Rebecca’yı ilahi bir varlık olarak gören Bayan Danvers, 2020’de daha çok tutku ve aşkla hareket eder.
Hitchcock’un versiyonuyla yarışması zor olan Rebecca (2020), romantik soslu bir gizem gerilim olarak hoşça vakit geçirmenizi sağlayabilir. Özellikle siyah beyaz klasiklere ön yargıyla yaklaşanların ilgisini çekecektir. Filmde, Kristin Scott Thomas’ın performansı ön plana çıkarken Lily James ve Armie Hammer çift olarak uyum sağlamışlar. Fakat Joan Fontaine’in 80 yıl önceki kırılgan ve çekingen tondaki oyunculuğunun daha etkileyici ve inandırıcı olduğunu da eklemek isterim.
KÜNYE / IMDB: 6,0
Yönetmen: Ben Wheatley
Senaryo: Jane Goldman, Joe Shrapnel, Anna Waterhouse, Daphne Du Maurier (romanından)
Oyuncular: Lily James (Bayan de Winter), Armie Hammer (Maxim de Winter), Kristin Scott Thomas (Bayan Danvers), Sam Riley (Jack Favell), Ann Dowd (Bayan Van Hopper), Jeff Rawle (Frith), Tom Goodman-Hill (Frank Crawley), Ben Crompton (Ben), Keeley Hawes (Beatrice)
Müzik: Clint Mansell
Görüntü Yönetmeni: Laurie Rose
Kurgu: Jonathan Amos
Ülke: İngiltere
