Netflix’in suç belgeseli dizilerinden Don’t F**k with Cats: Hunting an Internet Killer (Kedilere Bulaşmayın: İnternette Katil Avı, 2019) kedi katilinin peşine düşen insanları anlatıyor. 3 bölümlük bu mini diziyi izlediğinizde ise olayların nasıl büyüyüp karmaşıklaştığını, gizem-gerilim çerçevesinde şaşkınlıkla tamamlıyorsunuz.
Dizinin detayına indiğimizde sosyal medyada var olmanın hayatımızın bir parçası olduğu konusuna da parmak basılıyor. Cep telefonu sahibi olmamanın veya aktif sosyal medya hesabı kullanmamanın eskisi gibi havalı olduğu zamanları geçtik. Artık anonim veya gerçek kimlikle bir profile sahip olmak kaçınılmaz bir hale geldi. Bir olaya karşı verdiğimiz tepkilerin bizim kimliğimizi ortaya koyduğu düşünülüyor veya düşünüyoruz. İşte tam bu noktada dizinin kahramanları ortaya çıkıyor. İki yavru kediyi öldürüp videosunu çeken ve Youtube’a yükleyen genç bir adamın peşine düşen internet kullanıcılarının dedektifliğe soyunmasını izliyoruz. Başlangıç için duygularla hareket edilen bir oyun olduğunu söyleyebiliriz. Videoyu çeken anonim bir kişinin kimliğini ve oturduğu yeri bularak adalete teslim etmek istiyorlar ama tabii ki bu olay sandıkları kadar kolay çözülemeyecektir. Belgesel süresince yaptıkları ince araştırmalar, polisiye filmlere taş çıkartacak cinsten ve takdir etmemek gerçekten imkansız.
Çekilen vahşi videolardan kısa kesitler görebileceğiniz belgeselde ikinci videoya karşı bir eleştiri getirmeyi zaruri görüyorum. İki yavru kedinin öldürüldüğü videodan küçük kesitler görmek mümkünken olayın dehşet verici anı, izleyiciyle paylaşılmaz. Fakat ilerleyen dakikalarda iki kedinin taşlaşmış, cansız bedenlerinin görüntüsüne şahit oluruz. Bu görüntünün bir kurmaca değil de gerçek olduğunu bilerek bu tarz yürek burkan bir görüntüye maruz kalmak açıkçası beni üzdü. Ne kadar korku filmlerinde daha vahşi sahneleri rahatsız olmadan izlesem de hayvanların ölü veya birtakım caniler tarafından şiddete uğramış bedenlerinin teşhir edilmesini doğru bulmuyorum. Aynı; sosyal medyada sözde farkındalık yaratmak için paylaşılan, işkenceye uğramış veya öldürülmüş hayvan görüntülerinin paylaşılmasını tasvip etmediğim gibi. İzleyicinin duygularını (özellikle de nefret) harekete geçirmek için kullanıldığını düşündüğüm bu küçük sahne haricinde ilerleyen bölümlerde daha etik yaklaşılmış. Ama yine de hassas bünyeleri önceden uyarmak isterim.
Belgesel, yaklaşık 10 yıl önce yaşananlara odaklandığından belki Luka Magnotta ve Jun Lin ile ilgili haberleri duymuşsunuzdur. Ama eğer haberdar değilseniz sanki kurmaca bir film izler gibi bu gerçek suç vakasını merakla izlemeniz mümkün. Belgeselin en başarılı bulduğum tarafı da gizemini uzun süre muhafaza ederek polisiye havasını izleyiciye geçirmesi. Ayrıca finale doğru Türkiye’den de küçük bir sürpriz görmek mümkün.
Don’t F**k with Cats: Hunting an Internet Killer, yaklaşık 3 saatlik süresiyle tek solukta, sıkılmadan izleyebileceğiniz bir suç belgeseli. Rahatsız edici bulduğum detay haricinde polisiye severlere tavsiye ederim. Gerçek suç hikayelerine meraklı olanlar, Conversations with a Killer: The Ted Bundy Tapes (2019) ve The Confession Killer (2019) incelemelerine de göz atabilirler.
KÜNYE / IMDB: 8,0
Yönetmen ve Senarist: Mark Lewis
Oyuncular: Deanna Thompson / Baudi Moovan, John Green, Claudette Hamlin, Antonio Paradiso, Anna Yourkin, Benjamin Xu, Romeo Salta, Kadir Anlayışlı
Müzik: Andrew Skeet
Görüntü Yönetmeni: Stefano Ferrari
Kurgu: Michael Harte, Bjorn Johnson
Ülke: İngiltere, ABD
