39. İstanbul Film Festivali’nde “Seyfi Teoman İlk Film Ödülü”nün adayları arasında yer alan Bina (The Antenna, 2019) filmi, korku ve psikolojik gerilim öğelerini kullanarak distopik bir Türkiye portresi sunuyor. Ulusal yarışma seçkisinin genel sorunu olan, iyi bir fikir bulup konunun ötesine geçememe sıkıntısı maalesef Bina filminde de ziyadesiyle hissediliyor.
Öncelikle konuya kısaca değinelim; hükümetin isteği üzerine yeni bir yayın dönemine girilecektir ve bu da ancak yeni bir uydu anteni ile mümkündür. Uyduyu takmaya çalışan usta, çok katlı binanın tepesinden apartman sakinlerinin gözü önünde düşer. Pek de üzerinde durulmayan bu trajik olayın ardından uyduyla ilgili küçük problemi çözmek zorunda kalan Apartman Görevlisi Mehmet, her yerde katran benzeri siyah bir sıvı görmeye başlar. Bütün binaya yavaş yavaş yayılan bu sıvı, yayınların başlamasıyla bina sakinlerini de etkisi altına alır ve onlara zarar vermeye başlar.
Filmin en önemli sorunlarından bir tanesi derinleştirilemeyen senaryosu ve kısıtlı diyaloglar. Tüplü televizyonların olup da internetin esamesinin okunmadığı bir dönemde geçtiğini ve müziklerini göz önünde bulundurduğumuzda 80’lere ait bir zaman dilimine atıfta bulunuluyor. Hükümetin kitle iletişim araçlarını tamamen ele geçirmesi ve üstünkörü bahsedilen istihdam problemi haricinde başka bir toplumsal konuya değinilmiyor. Türkiye distopyası olduğunu iddia eden ve yaklaşık olarak 80 Darbesi paralelinde bir dönemi işleyen filmden daha detaylı bir alt metin beklerdim açıkçası.
Bina filmi, 116 dakikalık süresiyle aynı katran gibi yavaş yavaş ilerliyor. Sahnelere kıyılamadığından tasarlanan dekorları, mizanseni uzun uzun gözlemleyip, ezberleyebilirsiniz. Duvar kağıtlarındaki desenleri, fayansları sayıp “acaba film boyunca kaç litre siyah sıvı kullanmışlardır” gibi hesaplama yapmak mümkünken haliyle sıkılmamak da pek mümkün değil.
Korku-gerilim türü üzerinden Bina filmine bakarsak; Balıkesir’deki eski PTT binasını mekan olarak seçmek iyi bir tercih olmuş ve kullanılan dekorlar da yaratılmak istenen atmosferle uyum içinde. Binayı ele geçiren siyah sıvının kullanıldığı ve korkuyu tetiklemeyi başaran birkaç iyi sahne de mevcut. Ama uzun uzun yayılmasını izlemek, yukarıda da bahsettiğim gibi bir yerden sonra can sıkıcı bir hal alıyor. Sürekli ve bitmek bilmeyen gergin bir atmosfer sağlanmaya çalışılması ve izleyiciye nefes alma payı bırakılmaması, korku unsurunun örselenmesine yol açıyor.
Son dönem Türk Sinemasında yönetmenlerin ilgisini çekmeye başlayan ve genellikle psikolojik gerilimle harmanlanan distopya kavramına korku unsurunu da ekleyen Bina filmine korku severler göz atabilir.
KÜNYE / IMDB: 5,2
Yönetmen ve Senarist: Orçun Behram
Oyuncular: İhsan Önal (Mehmet), Gül Arıcı (Yasemin), Levent Ünsal (Cihan), Enis Yıldız (Fırat), Işıl Zeynep (Aysel), Murat Sağlam (Hakan), Eda Özel (Berrin), Elif Çakman (Cemile), Mert Toprak Yadigar (Yusuf)
Müzik: Can Demirci
Görüntü Yönetmeni: Engin Özkaya
Kurgu: Burç Alataş
Ülke: Türkiye
